Puno, Titicacameer
29 Augustus 2014 | Peru, Puno
De bestuurder stond er heel beteuterd naar te kijken. Onze bestuurder gaf zijn visitekaartje af waarna we gewoon weer verder reden alsof er niets was gebeurd. Heel apart...
De straten in Puno zijn ontzettend smal en druk.
Eenmaal in de haven gingen we direct door naar een boot. Met deze boot gingen we naar de Uros-eilanden, die helemaal van riet zijn gemaakt. We zitten in een groep met allerlei nationaliteiten. Op het eiland kregen we informatie over hoe de eilanden zijn gemaakt en gingen we nog een stukje in een rietboot varen. Op het eiland hebben we nog een huisje van binnen gezien, zelfs met tv en radio, doordat ze een zonnepaneel hebben. We twijfelden allebei of deze mensen hier wel echt wonen. Want het leek best wel in scene gezet. De dames op het eiland zongen een liedje toen we met de rieten boot weg gingen.
Hierna zijn we doorgevaren naar de Amantani eilanden. Vandaag blijven we de rest van de dag bij een familie. Tijdens de reis hebben we een Peruaans/Amerikaans stel ontmoet (Alfredo & Teresa) uit New York. Zij zijn van origine Peruaans, maar wonen al heel lang in de Verenigde Staten. Zij maken een reis door Peru ter ere van hun 40-jarig huwelijk. Dus wij hadden verteld dat wij de reis maken ter gelegenheid van Moiko's 40ste verjaardag. Dus dat maakte de ontmoeting best bijzonder, of het echt zo had moeten zijn. We hebben heel gezellig met hen gekletst en zij konden sommige dingen voor ons vertalen, ook handig!
Op het eiland aangekomen, verbleven wij bij Mary en haar man en zoontje.
We gingen eerst de lunch bij hen eten, hartstikke veel! Groentesoep en daarna nog aardappeltjes met een plak kaas erop. De kaas piepte enigszins bij het opeten, en had een rubberachtige substantie. Maar het was wel lekker en zelfs Moiko had zijn plak kaas op! Bij het eten kregen we muña thee, munt thee. Toch weer anders dan onze munt thee.
Daarna ging Mary ons haar zelfgemaakte spulletjes laten zien, die kon je dan kopen. Dat had de gids al verteld. Moiko heeft een muts, wanten en sokken gekocht. Best handig, aangezien het hier in de avond erg snel afkoelt en de wind dan echt koud is.
Ik had voor het zoontje 3 t-shirtjes meegenomen (we hadden alleen de rugzak mee naar de eilanden) en wat oranje vogeltjes. Het Duitsland-shirtje werd meteen aangetrokken en ook de vogeltjes vond hij erg leuk. Daarna gingen we samen met Mary de berg op naar het voetbalveld waar we zouden verzamelen om naar de top van het eiland te gaan. Het was een dik half uur lopen, maar het ging weer erg moeizaam, door de hoogte. Mary liep maar en liep maar, net of ze nergens last van had, maar wij moesten een paar keer stoppen, om letterlijk wat extra adem te halen.
De jongens gingen op het plein voetballen en op een gegeven moment hoorde ik het gepiep van het vogeltje, bleek het zoontje toch ook mee te zijn gekomen.
Moiko wilde niet verder omhoog naar de top, dus ik ben alleen gegaan samen met een aantal van onze groep. Het was zeker een uur omhoog lopen, maar langzaam stap voor stap ging het eigenlijk best goed. Onderweg wel een paar keer gestopt, maar het ging beter dan verwacht.
Op de top (4150 m.) was een tempel van de Pachamama en de Pachatata. Dat waren ook een soort stenen muurtjes. Hier worden eens per jaar nog offers voor moeder aarde gebracht.
We hebben op de top naar de zonsondergang gekeken. Ik heb ook nog een hele tijd gezellig gekletst met een Chinees meisje dat in Canada woont. Moiko heeft beneden in een klein winkeltje/cafe gezeten en munt thee gedronken om warm te blijven.
Toen weer terug naar beneden, was aardig koud geworden en veel wind. Naar ons huisje waar we avondeten kregen, rijst met een groente omelet en ook weer soep.
We hebben nog Moiko's foto's laten zien en geprobeerd wat uit te leggen, maar het was moeilijk.
Na het eten naar de wc, zonder licht en spoelmechanisme, maar wel op een echte stenen pot.
En daarna naar bed, want het was erg koud. In de nacht wilde Moiko van bed wisselen, want die van hem had een kuil en hij was bang dat hij last van zijn rug zou krijgen. Dus ik in het andere bed, nou daar sliep ik prima weer verder :-)
Moiko was in de nacht nog wel een paar keer naar de wc gegaan, met jas aan en zaklamp, zoals op de camping.
De volgende ochtend ontbeten in het huisje met pannenkoeken en daarna al weer om 8:00 uur op de boot. Omdat de golven best wel flink waren, schommelde de boot enorm. Meerdere mensen werden heel snel achter elkaar zeeziek. Gelukkig hebben wij het gered tot aan het eiland Taquile. Al had het voor mij ook niet heel veel langer moeten duren, want de laatste 10 minuten werd ik toch ook een beetje misselijk.
Op het eiland weer een hele klim gemaakt naar het dorpsplein. Er leven meerdere families op het eiland in een soort gemeenschap. De mannen en vrouwen maken beide mooie mutsen en allerlei andere dingen. Dit wordt al vanaf de basisschool geleerd. De vrouwen kiezen ook een man om mee te trouwen die heel erg goed kan borduren en met textiel kan werken. Want alles wat gemaakt wordt, wordt in de winkel op het plein verkocht, van iedere familie wat, met een nummer en een vaste prijs.
Daarna nog verder naar de top, om daar wat te eten. Ik heb alleen groentesoep genomen en Moiko had omelet met rijst. Toen nog 3,5 uur terug met de boot. Bij aankomst in Puno regende het voor het eerst en was het koud! Nog even een hapje gegeten in het centrum bij de plaatselijke pizzeria, souvenirs gekocht en daarna slapen. Morgen vroeg op en dan met de bus naar Cusco.
-
30 Augustus 2014 - 08:29
Tante Lydia:
Wat een leuk verhaal weer! Hebben jullie geen last van spierpijn in de kuiten met al dat klimmen?
En het eten klinkt ook best vaak vega of bijna vega, niet gek... ;-)
Ook bijzonder dat jullie het zo vaak koud hebben, wij maar denken dat het daar warm is. Maar ja wind en hoogte dan wordt het natuurlijk een stuk frisser, maar gelukkig voor Moiko zijn de mensen daar goed in handnijverheid ;-)
Con amor! -
30 Augustus 2014 - 10:50
Rolf:
Dank voor jullie uitgebreide verslagen! Ik kan me zo goed een beeld vormen van wat jullie meemaken. Het meer op de dak van de wereld drijft zo te horen op het toerisme. Vooral van Puno kon ik me ook de desolate koude herinneren. Ik ben benieuwd of jullie op weg naar Cuzco ook door het vulkanisch interessante gebied komen! -
30 Augustus 2014 - 12:22
Goos En Anke:
Hoi Marieke en Moico,
Je brief gelezen. Leuk om mee te lezen. Ik kreeg het van je moeder.
zij past goed op de poes! Inderdaad een berg beklimmen gaat langzamer.
In Kenia deed ik dat , ik dacht dat doe ik even. Nee hoor , ik moest ook steeds stoppen.
Doen wat je kunt, wel fijn voor jullie, en wat maak je veel mee natuur en mensen. super
Geniet van alles.
Hartelijke groet van Goos en Anke uit Dronten. -
30 Augustus 2014 - 12:59
Ine:
Hoihoi, koulijders,
ik weet ook nog dat t daar rond Puno erg koud was, en daar had ik helemaal niet op gerekend. Dus wollen souvenirs is erg pragmatisch! Met t lezen van jullie verslagen komt er bij mij ook steeds meer boven, erg leuk!
Ook t schrijven van uitgebreide verslagen herinner ik me nog, dat was gewoon een behoefte om alles met de ächterblijvers" te delen, maar ook om alles op die manier te verwerken.
Ik reken op een prachtige uitgebreide foto-reportage!
Heel fijn om zo op afstand mee te lev(z)en!
Liefs, Ine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley