Arequipa II 24-082014
Door: Moiko & Marieke
24 Augustus 2014 | Peru, Arequipa
Vanochtend eerst lekker ontbeten in het hotel. Moiko voelde zich al een stuk beter. Dus dat was fijn! Ik had zelfs een bruin broodje, lekker met kaas en avocado. Ook waren er verse sapjes, zoals ananas en sinaasappel. Moiko hield het bij een broodje met jam en voor de zekerheid ook geen scrambled-eggs
Na het ontbijt naar het Santa Catalina klooster gelopen. Eerst nog even water gehaald bij een stalletje op straat, want we moeten goed drinken ;-)
Ohja en we kwamen ook nog langs een soort souvenirsstalletje. Er zitten hier hele dure winkels met kleding van vicuña wol, maar ook gewone leuke kleine stalletjes van de naar mijn idee iets armere Peruanen. Moiko zag een T-shirt van het lokale bier hier, dus dat moest natuurlijk gekocht worden. Nou het was ook echt niet duur, 12 Soles, 3,21€ om precies te zijn. Dat het daar voor gemaakt kan worden... En het was ook echt de winkelprijs, want afdingen is hier volgens mij niet zo heel gebruikelijk. De prijzen van de t-shirts gaan hier naar maat. Een S is goedkoper dan een L, dus je moet altijd je maat erbij zeggen. Nou het alfabet hebben we geleerd, dus ook dat gaat prima!
Daarna dus naar het klooster gegaan, waar we een rondleiding hebben genomen. Dat was ook echt de moeite waard, omdat je dan ook echt de leuke dingen ziet. De dame die ons de rondleiding gaf, sprak alsof ze een autocue voorlas. Maar als je een vraag stelde, hoorde je hoe ze ook gewoon kon vertellen.
In het klooster wonen nog steeds nonnen, maar in een ander gebouw, aan dit klooster vast.
De nonnen die vroeger in het klooster woonden, deden alles in het klooster. Ze kwamen niet buiten het klooster en werden zelfs in het klooster begraven. Er kon wel bezoek komen, maar de nonnen mochten alleen met z'n tweeën het bezoek ontvangen, zodat de een de ander kon controleren. En er zaten grote tralies voor het vertrek en het was erg donker, zodat ze niet gezien werden. Het gezicht moest ook bedekt worden. Tegenwoordig hebben de nonnen wel internet, telefoon en kabel tv. In vroegere families ging één van de kinderen meestal het klooster in, een ander moest voor de familie zorgen en weer een ander kon studeren. Degene die het klooster in ging, ging soms al met vier jaar naar het klooster en moest daar dan bidden en zou uiteindelijk trouwen op 16 jarige leeftijd. Dus er werd haar geleerd hoe ze een goede huisvrouw kon zijn. Het huwelijk werd dan door de ouders al gepland.
We hebben de kamers en huizen van de nonnen gezien en ook een soort voorloper van de wasmachine van een rijke non.
Overal zag je ook keukentjes waar dan het eten werd klaargemaakt. De keukentjes waren allemaal zwart van binnen. De nonnen hadden zelf eigen huisjes binnen het klooster, soms met twee nonnen, soms ook alleen. Toen de katholieke kerk zich er echter meer mee ging bemoeien mocht dit niet meer, toen moesten de nonnen in een grote slaapzaal slapen, in de vorm van een kruis. Toen moest er dus ook voor alle nonnen samen worden gekookt, daarvoor werd de kerk als keuken ingericht. Deze was ook helemaal zwartgeblakerd.
De dode nonnen werden in het klooster begraven, nu ligt dat iets buiten het klooster, naast het klooster waar de nonnen nu nog echt wonen.
In het klooster kwamen de Australische mensen weer tegen, die we al vaker zijn tegengekomen, dus dat was een grappig weerzien.
Daarna zijn we naar het Plaza de Armas gewandeld en hebben daar erg toeristisch boven op een terrasje wat gegeten. Je had een mooi uitzicht over het plein en je kon alles goed bekijken.
Vervolgens zijn we naar een uitzichtpunt in een andere wijk, Yanahuara, gewandeld. Dat was over de rivier en langs een vrij drukke weg, waar het behoorlijk naar uitlaatgassen stonk. Onderweg nog een keer de weg gevraagd, omdat we dachten dat we niet goed gingen. Moiko vond het te ver, maar het viel reuze mee. Onderweg bij een stalletje weer water gekocht en ik een lekkere plak cake. Dat hebben ze veel bij die kraampjes onderweg en ik wilde het steeds al proberen, dus nu eindelijk gekocht. Nou het was heerlijke cake, ik denk zelfs zelfgebakken.
Het uitzichtpunt was de moeite waard, je had een mooi uitzicht over de stad en je kon de bergen ook goed zien. Omdat Moiko zo moe was, wilde hij met de taxi terug. We wilden eigenlijk met mijn autootje, er rijden hier namelijk veel Hyundai i10s o.a. als taxi
Na het ontbijt naar het Santa Catalina klooster gelopen. Eerst nog even water gehaald bij een stalletje op straat, want we moeten goed drinken ;-)
Ohja en we kwamen ook nog langs een soort souvenirsstalletje. Er zitten hier hele dure winkels met kleding van vicuña wol, maar ook gewone leuke kleine stalletjes van de naar mijn idee iets armere Peruanen. Moiko zag een T-shirt van het lokale bier hier, dus dat moest natuurlijk gekocht worden. Nou het was ook echt niet duur, 12 Soles, 3,21€ om precies te zijn. Dat het daar voor gemaakt kan worden... En het was ook echt de winkelprijs, want afdingen is hier volgens mij niet zo heel gebruikelijk. De prijzen van de t-shirts gaan hier naar maat. Een S is goedkoper dan een L, dus je moet altijd je maat erbij zeggen. Nou het alfabet hebben we geleerd, dus ook dat gaat prima!
Daarna dus naar het klooster gegaan, waar we een rondleiding hebben genomen. Dat was ook echt de moeite waard, omdat je dan ook echt de leuke dingen ziet. De dame die ons de rondleiding gaf, sprak alsof ze een autocue voorlas. Maar als je een vraag stelde, hoorde je hoe ze ook gewoon kon vertellen.
In het klooster wonen nog steeds nonnen, maar in een ander gebouw, aan dit klooster vast.
De nonnen die vroeger in het klooster woonden, deden alles in het klooster. Ze kwamen niet buiten het klooster en werden zelfs in het klooster begraven. Er kon wel bezoek komen, maar de nonnen mochten alleen met z'n tweeën het bezoek ontvangen, zodat de een de ander kon controleren. En er zaten grote tralies voor het vertrek en het was erg donker, zodat ze niet gezien werden. Het gezicht moest ook bedekt worden. Tegenwoordig hebben de nonnen wel internet, telefoon en kabel tv. In vroegere families ging één van de kinderen meestal het klooster in, een ander moest voor de familie zorgen en weer een ander kon studeren. Degene die het klooster in ging, ging soms al met vier jaar naar het klooster en moest daar dan bidden en zou uiteindelijk trouwen op 16 jarige leeftijd. Dus er werd haar geleerd hoe ze een goede huisvrouw kon zijn. Het huwelijk werd dan door de ouders al gepland.
We hebben de kamers en huizen van de nonnen gezien en ook een soort voorloper van de wasmachine van een rijke non.
Overal zag je ook keukentjes waar dan het eten werd klaargemaakt. De keukentjes waren allemaal zwart van binnen. De nonnen hadden zelf eigen huisjes binnen het klooster, soms met twee nonnen, soms ook alleen. Toen de katholieke kerk zich er echter meer mee ging bemoeien mocht dit niet meer, toen moesten de nonnen in een grote slaapzaal slapen, in de vorm van een kruis. Toen moest er dus ook voor alle nonnen samen worden gekookt, daarvoor werd de kerk als keuken ingericht. Deze was ook helemaal zwartgeblakerd.
De dode nonnen werden in het klooster begraven, nu ligt dat iets buiten het klooster, naast het klooster waar de nonnen nu nog echt wonen.
In het klooster kwamen de Australische mensen weer tegen, die we al vaker zijn tegengekomen, dus dat was een grappig weerzien.
Daarna zijn we naar het Plaza de Armas gewandeld en hebben daar erg toeristisch boven op een terrasje wat gegeten. Je had een mooi uitzicht over het plein en je kon alles goed bekijken.
Vervolgens zijn we naar een uitzichtpunt in een andere wijk, Yanahuara, gewandeld. Dat was over de rivier en langs een vrij drukke weg, waar het behoorlijk naar uitlaatgassen stonk. Onderweg nog een keer de weg gevraagd, omdat we dachten dat we niet goed gingen. Moiko vond het te ver, maar het viel reuze mee. Onderweg bij een stalletje weer water gekocht en ik een lekkere plak cake. Dat hebben ze veel bij die kraampjes onderweg en ik wilde het steeds al proberen, dus nu eindelijk gekocht. Nou het was heerlijke cake, ik denk zelfs zelfgebakken.
Het uitzichtpunt was de moeite waard, je had een mooi uitzicht over de stad en je kon de bergen ook goed zien. Omdat Moiko zo moe was, wilde hij met de taxi terug. We wilden eigenlijk met mijn autootje, er rijden hier namelijk veel Hyundai i10s o.a. als taxi
-
25 Augustus 2014 - 08:02
Tante Lydia:
Hola amigos.
Foto's!! Wat leuk!! En wat maken jullie een werk van de verslagen, zo gedetailleerd alsof we het zelf meemaken! Muchos gracias!! Scheelt ons een hele reis ;-)
Fijn dat Moiko zich ook weer goed voelt. Ook fijn dat het eten over het algemeen goed te eten is en dat er ook vaak echt lekkere dingen zijn. Al die stalletjes op straat moet vast heel gezellig zijn!
Con amor!! -
25 Augustus 2014 - 13:36
Inge :
Net jullie verslagen gelezen, leuk!
Wat een ervaring en indrukken zullen jullie op doen.
Geniet ervan samen, ik blijf jullie volgen! Groetjes!!! -
26 Augustus 2014 - 00:49
Joost.sibon:
Mooie verhalen van die nonnen in dat klooster. Lijkt me zelf wel beangstigt zusters achter tralies met bedekte gezichten. Ik blijf jullie volgen -
26 Augustus 2014 - 22:15
Lieselot:
Leuk om al jullie verhalen te lezen. Volgens mij al heel wat gezien en mee gemaakt. Ik vertelde Zsara dat jullie nu in Peru zijn, en zij was ook erg nieuwsgierig. Maar eigenlijk vond ze het nog interessanter dat Moiko bij Spoorloos op tv was geweest. Zsara "pumbi is echt beroemd", ik zal haar in het weekend de uitzending laten zien.
En de lokale bier-shirtjes zijn bij Karel ook altijd populair. In Marokko had hij nog een shirtje uit Idonesie aan (Bintang bier), en dankzij dit shirt kreeg hij toen van andere mensen in Marokko een biertje. Omdat je dat daar eigenlijk nergens kon krijgen was hij daar natuurlijk erg blij mee.
Fijne tijd verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
